روء یای یک تعبیر
از تب مـــپرس! جان برادر که آتش است
دستی بکش ! به جامه بستر که آتش است
جـــــان برادر آتـش ســـــــوزان ندیده ای
تب دیده ای ولی تب طــــــوفان ندیده ای
جریان خـــــنده تف شده در خشکرود لب
خار شــــــکایت آمده بیرون وجب وجب
دیشــــب بخواب می نگریستم که بازهـــم
درکــــــــوچه های شهر کسی میزند قدم
سیمــا ی مبهـمی ولـباس عجــیب داشــت
در بقــچه چــیزهائـی همانند سیب داشت
برسـرنهــا ده بـود کلاه شــکوهــمــــــــند
چــیزی چــنان زره طــلائی بنــد بنـــــــد
کفـشـش زجـنس آهـن وفـولاد مـینـمــود
کفشی که پاشـنه هایش ازالـمـاس ناب بود
میگفت ازین به بعـد، درین شهر، دزدنیست
کارکسی ، بدون مـکافـات ومــزد نیـــــست
میـگفـت ، هرکه ، دســت حرامی قلــم کنــد
وانکـس که شرفتنه و بیــداد کــم کنــــــــــد
پاداشـی میـدهم که چـنین وچنــــــــان بــود
ارجی همی نهــم که فـراخــورشـــان بـــود
میـگـفـت ، مرد وزن هـمـه باهــم برابرید
برطـفــل اگرســـتم بنمائیـــــــد کافــــــــرید
زخــم شــما ، به بوسه ومرحـــم دواکنـــــم
حاجـات نسـلــهای خلـــــف را، روا کنـــم
یک عمـر رنج قحـط و گـرانی کشـیده اید
هر روز یک مـصـیبت و بیـــــداد دیده اید
میگـفـت شاههـــای ستـــمکار کشــــت تان
کلــه مـــنار ساخــت زهـفــتاد پشــــت تان
مــن روزگـار تلــــخ شمــا شــاد میــکــنم
مــخروبه های شــهـر نـو آباد میــکــــــنم
دیدم مــرا چـو طفـــلی درآغـوش میکشد
دستـم بدور گــردن و بردوش میــکـــــشد
درگرمـی معــــانقـــــه مـاندیم لحظـــه ای
وز دیده دراشـک فشــاندیم لحــظـــــه ای
اما پــس ازگذشــت زمانـی چو یک نفس
رنجـی مـرا فشــرد و زسرمحـو شدهوس
سیبـی که داد فک و زنخدان من شکسـت
یک تکـه نان داد کـه دندان مـن شکســت
وانگه به خواب می نگریستم که بند بند
اعضای پیکرم به زمین ریخت چند چند
دیدم لباسهای مــرا مــوریانه خـــــــورد
نقدینــه هــای جـیب مرا دانه دانه خورد
برسنگفـــرش جاده هر آنقدر پا گذاشـت
خطــی ز انکسارکشید و بجا گــــذاشت
ازتب مـپرس جــان برادر که آتش است
دستی بکش به جامه وبسترکه آتش است
کابل جوزای 1385 خورشیدی
از تب مـــپرس! جان برادر که آتش است
دستی بکش ! به جامه بستر که آتش است
جـــــان برادر آتـش ســـــــوزان ندیده ای
تب دیده ای ولی تب طــــــوفان ندیده ای
جریان خـــــنده تف شده در خشکرود لب
خار شــــــکایت آمده بیرون وجب وجب
دیشــــب بخواب می نگریستم که بازهـــم
درکــــــــوچه های شهر کسی میزند قدم
سیمــا ی مبهـمی ولـباس عجــیب داشــت
در بقــچه چــیزهائـی همانند سیب داشت
برسـرنهــا ده بـود کلاه شــکوهــمــــــــند
چــیزی چــنان زره طــلائی بنــد بنـــــــد
کفـشـش زجـنس آهـن وفـولاد مـینـمــود
کفشی که پاشـنه هایش ازالـمـاس ناب بود
میگفت ازین به بعـد، درین شهر، دزدنیست
کارکسی ، بدون مـکافـات ومــزد نیـــــست
میـگفـت ، هرکه ، دســت حرامی قلــم کنــد
وانکـس که شرفتنه و بیــداد کــم کنــــــــــد
پاداشـی میـدهم که چـنین وچنــــــــان بــود
ارجی همی نهــم که فـراخــورشـــان بـــود
میـگـفـت ، مرد وزن هـمـه باهــم برابرید
برطـفــل اگرســـتم بنمائیـــــــد کافــــــــرید
زخــم شــما ، به بوسه ومرحـــم دواکنـــــم
حاجـات نسـلــهای خلـــــف را، روا کنـــم
یک عمـر رنج قحـط و گـرانی کشـیده اید
هر روز یک مـصـیبت و بیـــــداد دیده اید
میگـفـت شاههـــای ستـــمکار کشــــت تان
کلــه مـــنار ساخــت زهـفــتاد پشــــت تان
مــن روزگـار تلــــخ شمــا شــاد میــکــنم
مــخروبه های شــهـر نـو آباد میــکــــــنم
دیدم مــرا چـو طفـــلی درآغـوش میکشد
دستـم بدور گــردن و بردوش میــکـــــشد
درگرمـی معــــانقـــــه مـاندیم لحظـــه ای
وز دیده دراشـک فشــاندیم لحــظـــــه ای
اما پــس ازگذشــت زمانـی چو یک نفس
رنجـی مـرا فشــرد و زسرمحـو شدهوس
سیبـی که داد فک و زنخدان من شکسـت
یک تکـه نان داد کـه دندان مـن شکســت
وانگه به خواب می نگریستم که بند بند
اعضای پیکرم به زمین ریخت چند چند
دیدم لباسهای مــرا مــوریانه خـــــــورد
نقدینــه هــای جـیب مرا دانه دانه خورد
برسنگفـــرش جاده هر آنقدر پا گذاشـت
خطــی ز انکسارکشید و بجا گــــذاشت
ازتب مـپرس جــان برادر که آتش است
دستی بکش به جامه وبسترکه آتش است
کابل جوزای 1385 خورشیدی
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر